Synopsis
Download the book here
De wereld is in een virusban. Voorheen was ze in een klimaatban, een migratieban, een terrorismeban. Onder al deze crisissen ligt de manier waarop de mensen hun samen leven zijn gaan ordenen. Samengevat deden ze dat in toenemende mate onder (financiële) druk en zo werd het almaar drukker. Om ons niet blijvend van crisis naar crisis te slepen, moeten we dat roer omgooien. De vraag is altijd: waar beginnen? Een beeld van hoe die samenleving er uit moet zien is daarbij van groot belang. Weten waar we willen uitkomen, waarin we willen geloven. In de afgelopen twee jaar zijn mensen met uiteenlopende achtergronden samengekomen om na te denken over de krijtlijnen van zo’n nieuw verhaal. Dit leidde tot de Verklaring van 30 november 2019. Die schetst in zes lijnen de basisprincipes van een samenleving die de mens kan toelaten om in harmonie met zichzelf en met de natuur te leven, zonder zijn toekomstdromen te moeten opbergen. Ze zegt iets over het individuele ondernemen en de grenzen daaraan, over de juiste doel-middel verhouding tussen economie, mens en natuur, over de balans tussen individuele vrijheid en gemeenschappelijke actie, over de illusie van ongelimiteerde materiële en geestelijke groei, over de rol van de overheid, over de verhouding van materiële waarden tot spirituele waarden en over de dialectische verhouding tussen structuur en cultuur. De Verklaring is natuurlijk slechts een schets, die om inkleuring vraagt. Dat inkleuren wordt het fijne werk van vele handen. De praktische vertaling zit in tal van die nu al over de hele wereld lopen, op verschillende niveaus en domeinen. Deze toekomstschets verbindt en versterkt hen. Ze behoedt hen voor recuperatie door de robuuste bestaande structuren. De Verklaring is niet concreet genoeg om zomaar te realiseren. Maar zonder de stuwende inspiratie die ervan uitgaat, dreigt elk concreet initiatief verloren te lopen. Mensen hoop geven, uitzicht, geloof in een andere wereld is wat deze Verklaring op het oog heeft. We weten dat de mens die handelt vanuit een gedeelde hoop tot veel in staat is
Table of contents
Table of contentsDownload the book here
Specifications
Hans Claus
Hans Claus is in 1962 in Kortrijk geboren als kleinzoon van beeldhouwer en dichter Lieven Colardyn en achterneef van Hugo Claus. In 1982 gaf hij als autodidact in zijn geboortestad zijn eerste tentoonstelling van schilderijen.
In 1984 studeerde hij af als criminoloog (UGent). In de voetsporen van zijn nonkel Marcel Colardyn werd hij gevangenisdirecteur in 1986. Hij was adjunct-directeur in de Nieuwewandeling (Gent), in Sint-Gillis en Oudenaarde. Van 1997 tot 2000 pionierde hij met het penitentiair centrum voor basisopleiding (PCBO) ‘De Bres’.
Aan de stedelijke academies van Halle, Anderlecht en Gent studeerde hij achtereenvolgens voor schilder, beeldhouwer en fotograaf. In 1999 publiceerde hij zijn eerste dichtbundel bij uitgeverij P. Zijn tiende bundel Ik heb u lief tot in de dood verscheen in 2020.
In 2009 initieerde hij in ‘Orde van de dag’ de idee van het kleinschalige detentiehuis. Hij leidde nadien binnen de schoot van de Liga voor Mensenrechten het project ‘gedifferentieerde strafuitvoering’ dat het idee verder uittekende tot een veelheid van in de samenleving verankerde kleinschalige detentievormen die de klassieke gevangenis moeten vervangen. In 2012 stond hij mee aan de wieg van vzw De Huizen (www.dehuizen.be) die opgericht werd om die paradigmawissel te doen uitvoeren. De vzw gaf in 2022 geboorte aan de internationale vzw RESCALED (www.rescaled.org). In 2017 startte hij denkgroepen om het groeiende ongenoegen in de postindustriële samenleving bloot te leggen. Dit resulteerde in de ‘Verklaring van 30 november 2019’, waarin in zes krijtlijnen de schets voor een leefbare wereld werd uitgetekend (www.novemberverklaring.eu). Hans Claus schreef het manifest van deze Verklaring en bezielt sindsdien de groep van ondertekenaars.
Sinds 2005 is hij het inrichtingshoofd van de gevangenis van Oudenaarde.
You may also be interested in ...
